خواندن "دختر ، مار ، خار" توسط ملیسا بشاردوست را همین حالا شروع کنید

رزرو تبلیغــات

تعرفه تبلیغات
logo
تعرفه تبلیغاتتعرفه تبلیغات

شمـا میتوانیــد برای دیافت آخرین مطالب و آگاهی از آخریـن اخبــار موزیـک در ایمیـــل خـود در خبــرنامـه ثـبت نـام کنــید

توجه داشته باشید که طرفداران فانتزی ، زیرا رمان جدیدی از افسانه ها در افق وجود دارد ، و شما نمی خواهید آن را از دست دهید. شما می توانید همین حالا و به طور انحصاری در بوستل ، خواندن دختر ، مار ، خار را توسط ملیسا بشاردوست شروع کنید. این رمان جدید YA از نویسنده دختران ساخته شده از برف و شیشه در تاریخ 12 مه 2020 منتشر شده است و امروز برای پیش سفارش در دسترس است. خواندن را ادامه دهید تا ببینید همه هیاهو چیست.

ثریا هرگز نتوانسته است به كسی نزدیك شود. هنگامی که مادرش کودک بود ، زنی را که اسیر غواصان بود ، آزاد کرد ، و دختر اول متولدش را لعنت کرد که در اثر لمس مسموم باشد. برادر دوقلوی ثریا ، سروش ، آزاد است و به دلخواه خود در جهان حرکت خواهد کرد - هم به این دلیل که او شاه است و هم به دلیل این که او نفرین نشده است - اما او تمام زندگی خود را در یک کاخ باستانی قفل شده است و در آنجا می تواند مخفی شود. از هر کس دیگری

اکنون ، سروش قرار است با دوست کودکی ثریا ، لاله ، زن جوانی که سالها ندیده است ازدواج کند. شیاطین ساکن در زندانها در زیر کاخ می تواند برای اولین بار به ثریا این فرصت را بدهد که در دادگاه با خانواده اش در دادگاه حضور پیدا کند - اما آیا جهان خارج از این چیزی را دارد که ارزش این خطر را دارد؟

به دنبال یک نگاه جالب به دختر Melissa Bashardoust دختر ، مار ، خار ، بروید و برای خواندن این رمان در زمان فرود در فروشگاه ها در تاریخ 12 مه 2020 آماده شوید.

جلد دختر خار خار. 
PROLOGUE
داستان ها همیشه از همین طریق شروع می شوند: وجود داشت و نبود. در آن کلمات امکان وجود دارد ، احتمال امید یا ناامیدی. وقتی دختر روی پای مادرش می نشیند و داستان را از او می پرسد - همیشه همان داستان - قسمت مورد علاقه او شنیدن این کلمات است ، زیرا این بدان معنی است که هر چیزی ممکن است. وجود داشت و نبود. او هست و نیست.


مادرش همیشه با همان کلمات دقیقاً همان داستان را می گوید ، گویا با دقت تمرین می شدند.

دختری سیزده ساله که در یک خانه خوب در شرق کوه آرزور زندگی می کرد وجود داشت و نبود. همه افراد آنجا هرگز نمی دانستند که خیلی کوهستان را سرگردان کنند ، زیرا این خانه غواصان بود - خدمتگزاران شیطان ناوشکن که تنها هدف آنها از بین بردن ویرانی و آشوب به جهان خالق بود. اکثر مردم حتی از جنگلهای پراکنده جنگلی که در جنوب کوه پراکنده بود ، دوری می کردند. اما بعضی اوقات کودکانی که فکر می کردند بزرگسال هستند ، در طول روز - فقط در طول روز - سرگردان می شوند و دوباره به خود می بالند.

روزی دختر خواست تا شجاعت خود را ثابت کند و به همین دلیل وارد جنگل شد. او قصد داشت به اندازه کافی خیلی دور باشد تا بتواند شاخه ای از یکی از درختان سرو را که در آنجا رشد کرده بود ، جدا کند تا به عنوان اثبات کند. آنچه در عوض پیدا کرد زن جوانی بود که در یک توری روی زمین گرفتار و درهم تنیده بود و التماس کمک می کرد. او به دختر گفت: این یک دام دیو بود ، و اگر دیو برگشت ، او زندانی خود را می گرفت.

گرم من RL و جو در زمان ص من TY در جوان W OM N دوم (قرآن) من ج kly F ound یک سنگ تیز را از طریق طناب از شبکه دیده اند. وقتی زن آزاد شد ، از دختر تشکر کرد ، سپس فرار کرد. دختر باید همین کار را می کرد ، اما او خیلی طولانی تردید کرد ، و به زودی یک دست سنگین بر روی شانه او بست.

گرم من RL نگاه تا تی د د هفتم تی WA بازدید کنندگان بافندگی من نانوگرم ای V ER او ، بیش از حد TERR من مطلوب خود توسط ساعت من بازدید کنندگان هیولا F ORM به اجرا و یا الکترونیکی V EN SC دوباره متر F یا کمک . او فکر می کرد او یک rt w است ولد بازدید کنندگان بالا F رام F الکترونیکی R دوم بازدید کنندگان AV الکترونیکی د د مشکل O ج ک من خواهید من نانوگرم او ساعت من م بازدید کنندگان ال اف

طلاق نگاهی به شبکه خالی ، تکه های طناب ، و سنگی که در دست دختر داشت ، نگاه کرد و دانست که چه اتفاقی افتاده است. او به دختر با رشد کم گفت: "شما چیزی از من را دزدیدید." "و بنابراین اکنون من چیزی از شما را دزدیدم."

این دختر فکر می کرد که او زندگی خود را خواهد گرفت ، اما در عوض ، غواص ، دختر اول تولد خود را نفرین کرد ، و او را مسموم ساخت ، تا هرکس که او را لمس کرد ، بمیرد.

در این مرحله ، دختر همیشه مادر خود را قطع می کند و می پرسد - چرا دختر اولاد ؟ نیازی به ذکر نیست که با حسادت و شاید کمی ناراحتی به فکر برادر دوقلوی خود است. این در حال حاضر در چهره او نشان می دهد

مادر که همیشه پاسخ می دهد که راه های غواصی اسرارآمیز و ناعادلانه است ، برای هر کسی غیر از خود ناشناخته است. غواصی به دختر اجازه داد که پس از آن برود و او مستقیماً به خانه فرار کرد ، تمایلی یا ناتوان از گفتن کسی به برخوردهایش. او می خواست در مورد نفرین دیو فراموش کند ، وانمود کند که هرگز این اتفاق نیفتاده است. و هنوز چند سال می گذرد تا او فرزندی را نگران کند. با گذشت زمان ، او موفق شد که نفرین دیو را فراموش کند - بیشتر.

یه R بازدید کنندگان ص SSE د، و WH الکترونیک N تی او گرم من RL بزرگتر بود، او توسط شاه انتخاب شد ای اف در SH R به شود عروس و ملکه خود را. او در مورد نفرین دیو به او نگفت. خودش به سختی فکرش را می کرد.

این تنها زمانی بود که فرزندانش - دوقلوها؛ یک پسر و یک دختر - متولد شدند که او آن روز را در جنگل به یاد آورد. اما در آن زمان ، البته خیلی دیر شده بود و سه روز پس از تولد ، او فهمید که این دیو درست گفته است. صبح روز سوم ، پرستار خم خم شد تا دختر را برای تغذیه خود انتخاب کند - اما به محض لمس پوست آنها ، پرستار به زمین افتاد ، مرد.

و به همین دلیل است که مادرش همیشه موافقت می کند که این داستان را بارها و بارها به دخترش بگوید. او نمی خواهد که دخترش فراموش کند که چقدر مهم است که همیشه مراقب باشید که دستکش های خود را بپوشد ، تا مطمئن شود که هرگز به کسی دست نزنید. او نمی خواهد که دخترش مانند گذشته ، وقتی که سیزده سال داشت بی پروا و بی پروا بی حساب شود ، خیلی دور از جنگل سرگردان شود.

در این مرحله ، دختر همیشه به دستان دستکش خود نگاه می کند و سعی می کند از پرستار خود ، که به دلیل او درگذشت ، یاد کند. وجود دارد بود و در آنجا بود ، او خودش را به یاد. این فقط یک داستان است.

دختر می خواهد بر دامان مادرش خزیده و سرش را در مقابل سینه مادر بگذارد ، اما این کار را نمی کند. او هرگز چنین نمی کند.

این فقط یک داستان نیست.

فصل اول
از پشت بام گل وهار ، ثریا تقریباً می توانست باور کند که او وجود داشته است.


سقف یک مکان خطرناک بود ، یک لوکس دردناک. ایستاده در لبه ، او می توانست باغ را در جلوی کاخ گسترش دهد ، سرسبز و زیبا مانند همیشه. اما فراتر از آن ، فراتر از دروازه های گلوهار ، سایر نقاط جهان ، بسیار بزرگتر از چیزی که او تا به حال تصور می کرد بود. شهری پر از مردم قصر را محاصره کردند. جاده ای که به سمت جنوب ، به پایین کویر مرکزی ، به سایر استان ها و شهرهای دیگر ، از داخل و بعد ، تا لبه آتاشار منتهی می شود. فراتر از آن پادشاهی های بیشتر ، زمین بیشتر ، تعداد بیشتری از مردم بودند.

از انتهای دیگر سقف ، او می توانست زمین جنگلی خشک و کوه مخوف ارزور را به سمت شمال شرقی ببیند. از هر گوشه ای ، همیشه و بیشتر ، کوه ها و بیابان ها و دریاها ، تپه ها و دره ها و سکونتگاه ها وجود داشت و بدون پایان امتداد داشت. این امر باید باعث می شد که ثریا احساس کوچک یا بی عیب و نقصی کند - و بعضی اوقات نیز اینگونه بود ، و او مجبور به عقب کشیدن با دندانهای گره زده یا مشت های محکم می شد. هرچند که بیشتر اوقات ، ایستادن به تنهایی در زیر آسمان باز او را احساس می کند بی مرز و بی بند و باری است. از این ارتفاع ، همه کوچک به نظر می رسید ، نه فقط او.

ثریا در سایه های گلوهار زندگی می کرد تا خانواده اش در او زندگی نکنند.
اما امروز فرق کرده بود امروز ، او برای تماشای جریان خانواده خانواده سلطنتی از طریق شهر در پشت بام بود. امروز ، او به هیچ وجه وجود نداشت.

خانواده سلطنتی همیشه اندکی قبل از اولین روز بهار - اولین روز سال جدید - می رسیدند. آنها برای هر فصل کاخ متفاوتی در استان های مختلف داشتند ، بهتر است از ساتراپ هایی که از طرف شاه بر این استان ها حکومت می کردند ، توجه داشته باشید ، اما اگرچه ثریا خواهر شاه بود ، اما او هرگز با آنها حرکت نکرد. او همیشه در گلوهار ، قدیمی ترین کاخ ها می ماند ، زیرا این تنها کاخ بود که دارای اتاق های پشت در و درهای پشت در بود. این مکان مناسب برای نگه داشتن چیزی یا شخصی بود. ثریا در سایه های گلوهار زندگی می کرد تا خانواده اش در او زندگی نکنند.

از بالا ، این پیاده روی شبیه یک نخ درخشان از طلا بود که از خیابان های شهر عبور می کند. بسترهای طلایی زنان نجیب ، از جمله مادر ثریا را حمل می کردند. زره پوش طلایی سربازان تند و زننده را که سوار بر اسب بودند ، به سرپرستی اسپهب ، ژنرال مورد اعتماد شاه ، چهره اندود او مثل همیشه خاردار را پوشانده بود. شترهای طلایی در عقب به عقب رفتند ، وسایل بسیاری از خاندان سلطنتی و بوژورگان را که با دربار سفر می کردند حمل می کردند.

نور و سایه. روز و شب. بعضی اوقات حتی ثریا فراموش می کرد که او و سوروش دوقلو هستند.
و در راس راهپیمایی ، سوار بر تصویر پرنده با شکوه سبز و نارنجی که همیشه به عنوان پرچم خانواده آنها خدمت کرده بود ، سروش ، شاه جوان آتشار بود.


نور و سایه. روز و شب. بعضی اوقات حتی ثریا فراموش می کرد که او و سوروش دوقلو هستند. سپس به گفته کاهنان ، دوباره خالق و ناوشکن نیز دوقلو بودند. یکی از امید متولد شد ، یکی از شک. او با تعجب از اینکه مادر هنگام تولد دخترش چه شک و تردیدی در سر مادرش داشته است ، وجود دارد.

وقتی خیابان و درباریانش سکه های طلا را به داخل مردم انداختند ، در خیابان ها مردم شاد شدند. ثریا فهمید که چرا مردم او را خیلی دوست دارند. سروش زیر نور ستایش آنها می درخشید ، اما لبخندی که می پوشید فروتن بود ، وضعیت او در مقایسه با موضع سفت و سخت و اسپاگباد آرام گرفت. ثریا مدتها بود که تصور نمی کرد سوار شدن به همراه خانواده اش از جایی به مکانی دیگر چه می شود ، اما بدن او هنوز به او خیانت می کرد ، دستانش آنقدر محکم به پارکت می زدند که دستانش آسیب می دید.

با حرکت این راهپیمایی از طریق دروازه های کاخ و به باغ بزرگ گلوهار ، ثریا می توانست چهره ها را با وضوح بیشتری ببیند. با گریم ، متوجه رامین در لباس قرمز آزاتان شد. او با افتخار آن را پوشید ، و سر خود را بالا نگه داشت ، و دانست که به عنوان تنها پسر spahbed و جانشین احتمالی ، او متولد شده است تا رنگ قرمز بپوشد.

چشمانش با خوشحالی از رامین دور شد و به چهره ای سوار شد که چند اسب را پشت سر خود سوار کرد. او جوانی تقریباً در همان سنی بود ، ویژگی های او از خیلی دور مشخص نیست ، لباس نه مثل سربازی به رنگ قرمز و طلایی ، بلکه مانند معمول ، با یک قلم قهوه ای و بدون زینت. ثریا ممکن است اصلاً متوجه او نشده باشد جز یک چیز -


او مستقیماً به او نگاه می کرد.

علی رغم پرشکستگی راهپیمایی ، زیبایی سرسبز باغ و شکوه کاخ در پیش روی او ، مرد جوان نگاهش کرده بود و متوجه چهره ای سایه دار و سایه ای شده بود که از پشت بام تماشا می کرد.

ثریا یخ زده بود ، خیلی غافلگیر از اردک دور. این همان چیزی بود که غریزه هایش به او می گفتند - پنهان شود ، ناپدید شود ، به کسی اجازه ندهد تو را ببیند - اما غریزه دیگری که فکر می کرد مدتها قبل می خواهد دفن شود ، او را در جای خود نگه داشت تا چشمان خود را قفل کند. مرد جوان ، به عنوان او اجازه می دهد خود را ببینید و دیده می شود. و قبل از آنكه از لبه پشت بام جدا شود و از دید ناپدید شود ، بی سر و صدا دو جوان به این جوان صادر كرد كه آنچه را كه قرار نیست ببیند را دید.

اولین هشدار بود - دور نگاه کنید .

اما مورد دوم یک چالش بود.

C O متر الکترونیکی فی دوم متر الکترونیکی .

سوسک در حال خزیدن روی چمن هایی بود که نزدیک ثریا زانو زده بود. دید آن را در جای خود منجمد کرد ، دستهای لخت او در هوا معلق بود تا اینکه فاصله ای امن از او دور کرد. او کمی در جهت مخالف حرکت کرد و به کار خود برگشت.


ثریا پس از تماشای راهپیمایی به گلستان آمده بود و برای اشغال فکر و دست خود به چیزی احتیاج داشت. باغ گل سرخ دیوار ، هدیه مادرش به او بود ، همراه با آموزش او به عنوان كودك خواندن. از زمانی که ثریا به عنوان کودکی فهمیده بود که می تواند گلها و دیگر گیاهان را لمس کند بدون آنکه سم خود را در آنها پخش کند ، مادرش هنگام بازدید از بهار ، همیشه گل سرخ گلدان و کتاب خود را برای او به ارمغان می آورد. با گذشت سالها ، مجموعه های ثریا زیاد می شدند و باغ او اکنون با گل سرخ - گل رز صورتی ، گلهای قرمز دمشک ، گلهای سفید و زرد و بنفش ، رشد در بوته ها و بالا رفتن از دیوارهای آجری گل ، عطر و بوی آنها شیرین به عنوان عسل است.

مانند باغ کاخ بسیار بزرگتر ، گلستان با مسیرهای کاشی کاری شده که در مرکز در یک استخر هشت ضلعی قرار داشتند از هم جدا شدند. بر خلاف باغ کاخ ، فقط دو ورودی گلستان وجود داشت - دری در دیواری که فقط ثریا دارای آن کلید بود ، و مجموعه ای از درهای مشبک که از اتاق ثریا باز می شد. گلستان متعلق به او و تنها او بود ، بنابراین جایی بود که دیگر نیازی به ترس از لمس کردن کسی یا هر چیز دیگری نداشت - به جز حشرات ناآگاه که راه خود را پیدا کردند داخل.

ثریا هنوز هم وقتی صدای صدای قدم های زننده را از اتاقش می شنید ، چشم به سوسک عقب نشینی می کرد. او به سرعت ایستاد و خاک لباس خود را مسواک زد ، سپس دستکش های خود را که او را درون کیسه هایش چسبانده بود ، پوشید.


مادرش با آمدن در ایستگاه درهای باز گفت: "سلام ، ثریا جون". قد و مرتب ، ابریشمی درشت ، موهایش با جواهرات براق بود ، مادر ثریا همیشه بیشتر از انسان به نظر می رسید. هنگامی که مرحوم شاه هفت سال پیش از بیماری وی درگذشت ، سروش و ثریا تنها یازده سال داشتند ، بنابراین تهمینه بود که سلطان شد و به جای فرزندش حکمرانی کرد ، تا اینکه پیر شد برای حکمرانی. و با این حال ، با تمام آن مسئولیت ، او هرگز فراموش نکرده بود که هدایای گرانبها را که به دخترش سبک می کرد ، به ثریا بیاورد. حتی اکنون ، تهمینه در حال نگه داشتن کتابی زیر یک بازو و یک گلدان خشت در دستان خود بود.

با دستکش های ایمن خود ، ثریا پیش آمد که هدایای مادرش را بپذیرد ، و چند قدم از او فاصله گرفت. او گفت: "متشکرم ، مامان" ، گل گلدان گل را به آرامی گرفت. در میان خاک بسته بندی شده فقط یک اشاره سبز وجود داشت ، همین چیزی بود که ثریا ترجیح داد. او دوست داشت گل رز را برای اولین بار در باغ خود ، با دست خود ببیند. این اثبات بود که او می تواند پرورش دهد و همچنین نابود کند.

ثریا گفت: "امیدوارم که سفر شما خیلی خسته کننده نباشد". وقتی خانه ای موقت برای گلدان را پیدا کرد تا زمانی که بتواند آن را کاشت کند ، شانه خود را فرا گرفت. او مدت ها با کسی مکالمه نداشته است که کلمات احساس دست و پا چلفتی در زبان او می کنند. سلام و احوالپرسی های آنها همیشه سفت و رسمی بود ، زیرا هیچکدام نمی توانستند دیگری را در آغوش بگیرند ، اما ثریا گرمی را در چشمان مادرش ، در چشم و خندان لبخندش دیده بود و امیدوار بود چهره خودش هم همینطور باشد.

تهمینه پاسخ داد: "اصلاً". او گفت: "اینجا" ، کتاب را نگه داشت. او گفت: "داستان های هلله ،" از آنجا که من فکر می کنم شما از قبل هر داستان آتاشاری را می شناسید که تاکنون گفته شده است. "


ثریا کتاب را گرفت و از آنجا که مادرش شروع به قدم زدن در لبه گلستان کرد ، از صفحات مصور برگ برداشت. تهمینه زمزمه کرد: "اینها زیبا هستند" ، به گلهای صخره نوردی روی دیوار زمزمه کرد و ثریا ساکت با غرور. او هرگز نتوانست به اندازه برادرش درخشش ببخشد ، اما باز هم می توانست مادرش را لبخند بزند.

ثریا گفت: "امروز بیشتر از معمول در راهپیمایی بودند." "آیا همه آنها برای نوگ روز می آیند؟"

تهمینه یخ زد ، پشت او را چنان مستقیم و هنوز هم که شبیه یک مجسمه مرمر است. وی در آخر گفت: "نه تنها برای نوگ رز". "بیایید داخل ، ثریا جونام. چیزی دارم که به تو بگویم."

مردم می دانستند که شاه خواهر مهربانی دارد و شاید همه آنها نظریه های خود را در مورد این که چرا او را پنهان کرده است ، داشته باشند ، اما هیچ یک از آنها واقعیت را نمی دانستند ...
ثریا بلعیده ، نوک انگشتان او حتی درون دستکش نیز سرد است. او ابتدا از درها دور شد تا مادرش ابتدا وارد شود و بعد از آن ، هنوز كتاب را در دستان خود چسباند.

سه گانه
ما باز هستیم
حمایت شده توسط ابیس
Laat je verrassen met ibis، ibis Styles en ibis بودجه en ontdek nieuwe steden
بیشتر ببین

او چیزی برای ارائه به مادر خود ، شراب و میوه و چیز دیگری نداشت. خدمتکاران روزانه سه بار غذا را به اتاق ثریا می آوردند و یک سینی را پشت درب می گذاشتند. مردم می دانستند که شاه خواهر مهربانی دارد و شاید همه آنها نظریه های خود را در مورد این که چرا او را پنهان می کند ، داشته باشند ، اما هیچ یک از آنها واقعیت را نمی دانستند ، و این وظیفه ثریا بود که آن را حفظ کند.

اتاق مطمئناً راحت بود. کوسن هایی در همه جا وجود داشت - روی تختخواب ، روی صندلی ، روی صندلی پنجره ، برخی در کف - همه با بافت های مختلف ، ساخته شده از پارچه های مختلف. فرشهای همپوشانی که در تمام کف پخش شده اند ، رنگهای پر جنب و جوش آنها با گذشت زمان کمی پوشیده می شوند. هر سطح با چیزی نرم پوشانده شده بود ، گویا می توانست با ایجاد این تعویض مصنوعی ، به راحتی تماس خود را جبران کند. در سرتاسر اتاق گلدانهای شیشه ای قرار داشتند که گلهای پژمرده از باغ او می گیرند و اتاق را با بوی خاکی گلهای در حال مرگ پر می کنند. بیش از یک بار ثریا به اطرافش نگاه کرده بود و فهمیده بود که این اتاق یک دختر بسیار تنهایی است.

فقط یک صندلی در اتاق بود و بنابراین تهمینه در یک انتهای صندلی پنجره نشسته بود. ثریا خود را با دقت در انتهای دیگر قرار داد ، دستانش را در دامان او تاشو ، زانوهایش در هم قرار گرفت ، تا آنجا که ممکن است اتاق کمتری را در خود جای دهد تا مادرش احساس راحتی کند.


اما مادرش به نظر می رسید هر چیزی راحت باشد. او از چشمان ثریا دوری می کرد و دستانش در دامانش می پیچید. سرانجام ، او نفس كشید ، نگاه كرد و گفت: "دلیلی كه ما بازدیدكننده زیادی داریم این است كه برادر شما ماه آینده ازدواج خواهد كرد."

ثریا با تعجب گفت: "اوه ،" از رفتار مادرش انتظار داشت که او راجع به مراسم تشییع جنازه به جای عروسی بشنوید. او می دانست که سوروش احتمالاً دیر یا زود ازدواج خواهد کرد. آیا مادرش فکر کرده است که حسادت می کند؟

مادرش افزود: "عروس لاله است."

"اوه ،" دوباره گفت ثریا ، لحن او صاف این بار. این به خودش گفت ، حس کرد. لاله دختر spahbed بود ، به همان اندازه که او زیبا بود ، مهربان. او سزاوار شد که محبوب ترین و تأثیرگذارترین زن آتشین شود. هر کسی باید - باید - برای او خوشحال باشد.

یک نخ سست در لبه آستین ثریا وجود داشت. او آن را بین انگشت و انگشت شست خود گرفت و کشید و با دیدن پارچه به آرامی در حال باز شدن بود. نبض او در حال تندتر شدن با احساساتی بود که نمی خواست نامش را ببرد. ثریا چند نفس آرام کشید ، نخ گشاد شده که حالا چندین بار به دور انگشتان دستکش پیچیده شده است. او اجازه نمی داد که تلخی و نارضایتی بر او غلبه کند. او به آنها اجازه نمی داد چهره خود را به روشی که این وضوح انجام می داد ، نشان دهند. ثریا نفس کشید ، نخ را از انگشتانش باز کرد و با لبخندی به مادرش نگاه کرد.


ثریا گفت: "آنها بازی خوبی هستند."

لبخند مادرش گرم و واقعی بود - و تسکین می یابد. او گفت: "من هم همینطور فکر می کنم." لبخندش کم شد ، چشمانش به سمت پایین می چرخید. "من ممکن است تا بعد از عروسی وقت زیادی را برای گذراندن با تو نداشته باشم. این یک ساعت شلوغ خواهد بود. "

ثریا توده گلو را فرو برد. او گفت: "من می فهمم." جهان مانند او همیشه مانند او حرکت خواهد کرد.

"شما می دانید که من شما را دوست دارم."

ثریا تکان خورد. "من هم شما را دوست دارم ، مامان."

آنها همچنان به اشتراک گذاشتن لذت ها و بخش های شایعات دربار پرداختند ، اما این گفتگو عمدتاً یک طرفه بود. ثریا بیش از حد مشغول تلاش برای کنترل احساسات خود بود و نگاههایش را خاموش می کرد تا مطمئن شود که پوست قهوه ای روشن مچ دستهایش مجرد نیست. با ترک تهمینه ، ثریا از تلاش خسته شد.

مجدداً ثریا به گلستان بازگشت تا گل رز را که مادر به او داده بود کاشت. دستکش را پاره کرد و از خطوط سبز که در آغوشش پخش شده بود غافل شد و سعی کرد تا جلوی گلهای رز او را آرام کند. او یکی از آنها را در کف دست خود چسباند و صورت خود را به آن نزدیک کرد و با ترشح رایحه در حالی که اجازه می دهد لبه گلبرگ ها در کنار گونه خود مسواک بزنند. خیلی نرم ، به اندازه یک بوسه نرم - یا او تصور می کرد. او اجازه داد دستان خود را به سمت ساقه بیاندازد ، و نوک انگشت خود را بر روی یکی از خارها فشار داد ، و همین راحتی بود - دانستن اینکه چیزی خطرناک نیز می تواند زیبا و گرامی باشد.


اما اکنون او نتوانست به پایین نگاه کردن به دستان خود ، در زیر مچ دست ، جایی که رگهایش به سایه تیره سبز تبدیل شده بود ، کمک کند. او می دانست که رگهای صورت و گردن او پایین می آید و به همان رنگ در می آیند و روی گونه هایش در یک شبکه سبز پخش می شود تا اینکه آرام شود و حاوی وسوسه احساسات او بود.

همه آنها یک بار تفکیک ناپذیر بوده اند: سروش و لاله و ثریا ، با رامین غالباً روی آنها معلق است. لاله و رامین تنها دو خارج از خانواده ثریا بودند که از نفرین او خبر داشتند - یک تصادف ، اما ثریا که از آن سپاسگزار بود. او ممکن است هرگز دوست دیگری نداشته باشد در غیر این صورت. وقتی كودك بودند همه چیز خیلی راحت به نظر می رسید. تهمینه نگران شده بود ، اما ثریا ثابت کرد که می تواند خیلی مراقب باشد که به کسی لمس نکند ، و لاله همیشه خوب رفتار کرده بود. سروش در آنجا بود تا مطمئن شود هیچ چیز پیش نمی رود. و مدتی هیچ کاری نکرد.

اگر نفرین ثریا به دانش عمومی تبدیل شود ، بوژورگان ممکن است فکر کند که ناوشکن دستان خود را بر روی خط خانواده خود گذاشته است.
اما پس از آن شاه درگذشت ، و گرچه بیوه وی مانند رجال عمل کرد ، سروش ناگهان تحت نظارت بیشتری نسبت به گذشته بود. مادر آنها با مهربانی به او توضیح داد که او وقت کمتری برای بازی دارد ، اما با گذشت سالها ، ثریا دلیل واقعی او را که دیگر هرگز برادرش را ندیده فهمید. خانواده آنها از حفاظت از شهرت برخوردار بودند و موجودات زهرآلود متعلق به ناوشکن بودند. اگر نفرین ثریا به دانش عمومی تبدیل شود ، بوژورگان ممکن است فکر کند که ناوشکن دستان خود را بر روی خط خانواده خود گذاشته است. آنها اعتماد به نفس خود را به شاه و سلسله او از دست می دادند و او را فرو می ریزند.


و لاله - از وقتی که او با لاله صحبت کرده بود ، چقدر طول کشیده است؟ این سه سال یا چهار سال بود؟ آنها سعی کرده بودند حتی پس از از دست دادن سوروش ارتباط برقرار کنند ، اما با اینکه دو کودک می توانند زمان و مکان برای بازی کردن پیدا کنند یا بادام شیرین را به اشتراک بگذارند ، برای دو زن جوان بسیار سخت تر بود - به خصوص وقتی یکی از آنها به سرعت وارد دنیای جهان شد. دادگاه که دیگری برای همیشه از آن منع شده بود. هر ساله ، آنها دورتر می شدند ، زمان مشترکشان کوتاه تر می شد - و هرچه که ناخوشایندتر بودند ، هر دو آنها به اندازه کافی پیر بودند که اکنون بدانند زندگی آنها متفاوت بوده و همیشه خواهد بود. بهار پانزده ساله شد اولین سالی بود که لاله را اصلاً ندید و تعجب نکرد. لاله به همان دنیای سروش تعلق داشت - دنیایی از نور ، و نه سایه. از گذرگاههای پنهان و هوای آزاد ، نه باریک و پنهان.

ثریا خم شد و با دستان خود در خاک حفر کرد تا خانه ای برای گل سرخ جدید خود ایجاد کند. از گوشه چشم او ، سوسک را دید که هنوز راه پر زحمت خود را به سمت باغ می گذارد. ثریا آن را تماشا کرد ، این متجاوز به پناهگاه او. و سپس به بیرون رفت و یك نوك انگشت را در امتداد پشت آن صاف كرد.

سوسک حرکت را متوقف کرد و ثریا به کار خود بازگشت.


تاريخ : يکشنبه 19 آبان 1398 ساعت: 11:43
برچسب‌ها :

نویسنده : کتاب تاریخی

بازدید : 715