همین حالا شروع به خواندن کتاب جدید لیزا جواهل "خانواده در طبقه بالا" کنید

هر ماه ، باشگاه کتاب دست و پا بسته از نویسنده می خواهد کتابی را که فکر می کند همه باید بخوانند ، توصیه کند. در ماه نوامبر ، روت وایر نويسنده كليدي ، خانواده را در طبقه بالا توسط ليزا جواهل توصيه مي كند . در زیر گزیده ای از این رمان ، در تاریخ 5 نوامبر 2019 منتشر شده است و برای سفارش در حال حاضر است. (یک دفترچه کتاب صوتی نیز در زیر موجود است.) در این داستان تکان دهنده ، یک زن جوان 25 ساله می شود ، هویت والدین تولد خود را کشف می کند ، و می آموزد که او عمارت posh لندن را به ارث برده است. اما او نمی داند که 25 سال قبل ، فاجعه ای در دیوارهای وراث او رخ داد: پلیس برای یافتن سه نفر کشته ، چهار کودک مفقود ، و یک نوزاد به تنهایی در یک گهواره پیدا کرد. این رمان توسط سه نفر روایت می شود که تحت تأثیر حوادث آن شب قرار دارند. خواندن پیش نویس ، فصل اول و فصل دوم را در زیر شروع کنید.

پیش نویس
نادرست است که بگوییم کودکی من قبل از آمدن طبیعی بوده است. خیلی دور از حد طبیعی بود ، اما طبیعی بود زیرا همه آنچه را که می شناختم بود. اکنون فقط با ده ها سال عقب ماندن می توانم ببینم چقدر عجیب بود.

من تقریبا یازده ساله بودم که آنها آمدند ، و خواهرم نه ساله بود. آنها بیش از پنج سال با ما زندگی می کردند و همه چیز را بسیار تاریک و روشن کردند. من و خواهرم باید یاد بگیریم چگونه زنده بمانیم.

و وقتی شانزده سال داشتم و خواهرم چهارده سال داشت ، نوزاد آمد.

فصل اول
لیبی نامه را از doormat انتخاب می کند. او آن را در دستان خود می چرخاند. بسیار رسمی به نظر می رسد؛ پاکت کرم به رنگی است ، از کاغذ درجه بالا ساخته شده است و احساس می کند که حتی ممکن است با پارچه ای پوشیده شود. رئیس صندوق پستی می گوید: "اسمیتکین رود و رول وکیل ، خیابان چلسی مانور ، SW3."

او نامه را وارد آشپزخانه می کند و در حالی که دیگ را پر می کند ، روی میز می نشیند و یک کیسه چای را درون لیوان می گذارد. لیبی بسیار مطمئن است که او می داند چه چیزی در پاکت است. ماه گذشته بیست و پنج ساله شد. او به طور ناخودآگاه منتظر این پاکت است. اما اکنون که اینجا است ، او مطمئن نیست که می تواند با افتتاح آن روبرو شود.

تلفنش را جمع می کند و به مادرش زنگ می زند. "مادر" می گوید. "اینجاست. نامه امانتداران. "او در انتهای خط سكوت می شنود. او مادر خود را در آشپزخانه خود ، هزار مایل دورتر در دنیا ، تصویر می کند: واحدهای سفید بکر ، لوازم آشپزخانه با رنگ هماهنگ با آهک و سبز ، درهای شیشه ای کشویی را روی یک تراس کوچک با نمای دور به دریای مدیترانه ، تلفن او را تا گوشش نگه داشته است. در مورد کریستال شکسته که او از آن به عنوان خونریزی خود یاد می کند .

همچنین می توانید به گزیده کتاب صوتی این قسمت گوش دهید.

او می گوید: "اوه" "درست. گاش آیا آن را باز کرده اید؟ "

"نه نه هنوز. من اول اول یک فنجان چای می نوشم. "

"درست است ،" او دوباره می گوید. سپس او می گوید: "آیا من باید در خط بمانم؟ در حالی که شما این کار را انجام می دهید؟ "

لیبی می گوید: "بله". "لطفا."

او احساس تنفس کمی می کند ، همانطور که گاهی اوقات وقتی فقط می خواهد ایستاد و یک نمایشگاه فروش را در محل کار ارائه می کند ، مانند او قهوه ای قوی دارد. کیسه چای را از لیوان بیرون می آورد و می نشیند. انگشتانش گوشه پاکت را نوازش می دهد و استنشاق می کند.

او به مادرش می گوید: "خوب ، من این کار را می کنم. من همین الان این کار را می کنم. "

مادر او می داند که در اینجا چیست. یا حداقل او یک ایده دارد ، اگرچه هرگز به طور رسمی به او گفته نمی شد که چه چیزی در این اعتماد است. این ممکن است ، همانطور که او همیشه گفته است ، یک قوری و یک یادداشت ده پوندی باشد. لیبی گلو را پاک می کند و انگشت خود را زیر فلپ می کند. او یک برگه کاغذ خامه ضخیم بیرون می آورد و به سرعت اسکن می کند:

به خانم لیبی لوئیز جونز
به عنوان متولی هنری و مارتینا بره اعتماد در 12 ژوئیه 1977 ایجاد شده ، من پیشنهاد می کنم توزیع آنرا برای شما که در برنامه ضمیمه شرح داده شده است ، تهیه کنید. . .
او نامه پوشش را پایین می آورد و مدارک همراه را بیرون می کشد.

مادرش با نفس نفس می گوید: "خوب؟" او پاسخ می دهد: "هنوز هم می خواند". او پوست می زند و چشمان او به اسم یک ملک گرفتار می شود. شانزده Cheyne Walk ، SW3. او فرض می کند این ملکی است که والدین تولد وی هنگام فوت در آنجا زندگی می کردند. او می داند که در چلسی بود. او می داند که این بزرگ بود. او فرض کرد مدت زیادی از بین رفته است. سوار شد. فروخته شده نفسش وقتی متوجه می شود که تازه چه چیزی خوانده است ، در پشت گلویش سخت می گیرد.

او می گوید: "ار ،" "چی؟"

"به نظر می رسد . . نه ، این درست نیست. "

"چی!"

"خانه. آنها من را از خانه خارج کرده اند. "

"خانه چلسی؟"

او می گوید: "بله"

"کل خانه؟"

"من هم اینچنین فکر میکنم."

نامه نامه ای وجود دارد ، چیزی که هیچ کس دیگری در مورد اعتماد به موقع پیش روی آن قرار نگرفته است. او به هیچ وجه نمی تواند آن را هضم کند.

"خدای من. منظورم این است که باید ارزش داشته باشد. . لیبی به شدت نفس می کشد و نگاهش را به سقف بالا می برد. او می گوید: "این باید اشتباه باشد." "این باید یک اشتباه باشد."

مادرش می گوید: "برو و وكیل را ببین." "با آن ها تماس بگیر. قرار گذاشتن. اطمینان حاصل کنید که این یک اشتباه نیست. "

اما اگر اشتباه نباشد ، چه می شود؟ اگر این درست باشد؟ "

مادرش می گوید: "خوب ، فرشته من" و لیبی می تواند لبخند او را از این همه مایل دور بشنود - "شما واقعاً یک زن بسیار ثروتمند خواهید بود."

لیبی تماس را تمام کرد و به آشپزخانه اش خیره شد. پنج دقیقه پیش ، این آشپزخانه تنها آشپزخانه ای بود که می توانست آن را بپذیرد ، این تخت تنها خانه ای که او می توانست بخرد ، در اینجا در این خیابان آرام از کلبه های تراس در پشت خانه های سنت آلبان است. او آپارتمان ها و خانه هایی را که در جستجوی آنلاین خود دیده بود ، به یاد می آورد ، اما نفس کمی که چشمش به مکان عالی می رسد - یک تراس آفتاب گرفته ، یک آشپزخانه غذا ، پنج دقیقه پیاده روی به ایستگاه ، برآمدگی ویندوزهای باستانی قدیمی ، پیشنهاد زنگ های کلیسای جامع از رنگ سبز - و سپس او قیمت را می دید و خود را احمقانه می دانست تا همیشه فکر کند که ممکن است برای او باشد.

اما اکنون به نظر می رسد که او صاحب خانه ای در بهترین خیابان چلسی است و ناگهان تخت وی شبیه یک شوخی مسخره به نظر می رسد.
او در پایان همه چیز را به خطر انداخت تا مکانی را پیدا کند که به کارش نزدیک باشد و خیلی دور از ایستگاه قطار نباشد. وقتی او در آستانه قدم برداشت ، هیچ غریزه روده ای وجود نداشت. قلب او چیزی به او نگفت زیرا مامور املاک او را در اطراف نشان داد. اما او آن را به یک خانه برای افتخار تبدیل کرد ، با زحمت از بهترین چیزهایی که TJ Maxx ارائه کرده بود ، خشمگین شد ، و اکنون آپارتمان بد تبدیل شده ، کمی ناخوشایند و یک اتاق خواب او را احساس خوشبختی می کند. او آن را خرید؛ او آن را آراسته کرد. متعلق به اوست

اما اکنون به نظر می رسد که او صاحب خانه ای در بهترین خیابان چلسی است و ناگهان تخت وی شبیه یک شوخی مسخره به نظر می رسد. هر آنچه برای او پنج دقیقه پیش مهم بود ، مانند یک شوخی احساس می کند - افزایش 1500 پوندی در سال که او فقط در محل کار اعطا شده بود ، آخر هفته مرغ در بارسلونا ماه آینده که شش ماه طول می کشد تا پس انداز کند ، سایه چشم MAC او. "اجازه" خود را به خرید آخر هفته گذشته به عنوان معالجه افزایش حقوق و دستمزد ، ناخوشایند نرم رها كردن بودجه ماهانه خود را كه به سختی مدیریت می شود تنها برای یك لحظه براق و شیرین در خانه فریزر ، بی وزنی كیسه MAC ریز و درشت از دست می دهد. دست او ، لرز قرار دادن کپسول سیاه کوچک در کیسه آرایش خود ، از دانستن اینکه آن را صاحب آن است ، در واقع ممکن است آن را در بارسلونا ، جایی که او ممکن است لباس او را نیز که مادرش برای کریسمس خریداری کرده بود ، پوشید ، یکی از ارتباطات فرانسوی با پانل های توری که برای سنین می خواست. پنج دقیقه قبل شادی های او در زندگی کوچک ، پیش بینی شده ، طولانی مدت ، سخت درآمده و پس انداز شده بود ، انشعابات ناچیز و بی عیب و نقص که به معنای هیچ چیز در طرح چیزها نبود اما به سطح صاف زندگی اش می داد به اندازه کافی درخشش هایی داشت تا بتواند آن را بسازد. ارزش دارد هر روز صبح از رختخواب خارج شوید تا برود و کاری را انجام دهد که دوست داشت اما دوست نداشت.

اکنون او صاحب خانه ای در چلسی است و نسبت های موجودیت وی از هم پاشیده شده است.

او نامه را داخل پاکت گرانقیمتش می گذارد و چای خود را تمام می کند.

فصل دوم
طوفانی وجود دارد که بر فراز ساحل عازور ریخته است. مانند تاریک های افق ، تاریک می نشیند و بر روی تاج سر لوسی سنگین است. او جمجمه خود را با یک دست لیوان می گیرد ، بشقاب خالی دخترش را با دست دیگر می گیرد و آن را به زمین می کشد تا سگ بتواند لکه های گرانشی و خرده های مرغ را لیس بزند.

او به پسرش می گوید: "مارکو ،" غذای خود را تمام کنید. "

او پاسخ می دهد: "من گرسنه نیستم."

لوسی احساس نبض عصبانیت و لرزیدن به معابد خود را دارد. طوفان نزدیک تر است. او می تواند خنک کننده رطوبت را در هوای گرم احساس کند. او می گوید: "این همان است ، صدای او با تلاش برای فریاد کشیدن قطع شد. "این چیزی است که امروز برای غذا خوردن وجود دارد. این پایان پول است. بیشتر نه. نه به من می گوید شما در هنگام خواب گرسنه هستید. خیلی دیر می شود بخورش. لطفا."

مارکو سرش را رنج می برد و رنج می برد و به شکم مرغ مرغش می خورد. او در بالای سر خیره می شود ، موهای غلیظ شاه بلوط که از تاج دوبل چرخیده است. او سعی می کند آخرین باری را که تمام موهایشان را شسته است به خاطر بیاورد و او نمی تواند.

سر لوسی دوباره می لرزد و او به افق نگاه می کند. آنها باید پناهگاه پیدا کنند و باید به زودی این کار را انجام دهند.
استلا می گوید: "مامان ، می توانم یک دسر بخورم؟" لوسی به او نگاه کرد. استلا پنج ساله است و بهترین اشتباهی که لوسی مرتکب شده است. او باید بگوید نه؛ او از نظر مارکو خیلی سخت است ، نباید روی خواهرش خیلی نرم باشد. اما استلا بسیار خوب است ، بنابراین عملکرد و آسان است. چگونه او می تواند چیزی برای خوردن شیرین خود را انکار کند؟

او می گوید: "اگر ماركو مارپیچ خود را تمام كند ،" ما می توانیم یك بستنی برای به اشتراک گذاشتن دریافت كنیم. "

این به وضوح ناعادلانه در مورد استلا است ، که ده دقیقه پیش مرغ خود را تمام کرد و دیگر نباید منتظر ماند تا برادرش تمام شود. اما به نظر می رسد هنوز احساس بی عدالتی استلا بی شکل است و او تکان می خورد و می گوید: "سریع بخور ، مارکو!"

لوسی وقتی تمام شد بشقاب مارکو را از او می گیرد و آن را برای پیاده رو برای سگ می گذارد. بستنی می آید. این سه طعم در یک کاسه شیشه ای با سس شکلات داغ ، پرلین خرد شده ، و یک نخل فویل صورتی روی چوب کوکتل است.

سر لوسی دوباره می لرزد و او به افق نگاه می کند. آنها باید پناهگاه پیدا کنند و باید به زودی این کار را انجام دهند. او این لایحه را درخواست می کند ، کارت خود را روی نعلبکی می گذارد و شماره خود را به کارت خوان می زند ، نفس او در برابر دانش که اکنون پولی در آن حساب وجود دارد ، وجود ندارد که پول در هیچ کجا وجود ندارد.

او منتظر می ماند تا استلا لیوان شیشه ای را از بین ببرد ، سپس سرب سگ را از روی پای میز حل کند و کیسه های آنها را جمع کند و دو تا مارکو را به دست آورد ، یکی به استلا.

این قطعه گزیده ای از کتاب The Family Upstairs توسط لیزا جواهل است. 
مارکو می پرسد: "کجا می رویم؟" چشم های قهوه ای او جدی است. نگاهش از اضطراب سنگین است. آهی کشید. او خیابان را به سمت شهر قدیمی نیس ، پایین خیابان به سمت اقیانوس ، نگاه می کند. او حتی به سگ نگاه می کند ، گویی که او ممکن است یک پیشنهاد خوب برای ارائه داشته باشد. او با اشتیاق به او نگاه می کند ، گویی ممکن است صفحه دیگری برای لیسیدن باشد. تنها یک مکان برای رفتن وجود دارد و آخرین جایی است که او می خواهد باشد. اما او لبخندی پیدا می کند.

او می گوید: "می دانم ، بگذارید بریم و ببینیم"! استلا نامشخص به نظر می رسد. هر دوی آنها به یاد دارند که آخرین باری بود که با مادربزرگ استلا ماندند. سامیا زمانی ستاره الجزایر بود. اکنون او هفتاد ساله است ، از یک چشم کور است و در یک آپارتمان طبقه هفتم در یک بلوک برج در لاریا با دختر بالغش معلولیت زندگی می کند. شوهرش وقتی پنجاه و پنج سال داشت ، درگذشت و تنها پسرش ، پدر استلا ، سه سال پیش ناپدید شد و از آن زمان با او در ارتباط نبوده است. سامیا عصبانی و خام است و به درستی. اما او یک سقف و یک طبقه دارد. او بالش و آب جاری دارد. او همین حالا همه چیز را دارد که لوسی نمی تواند فرزندان خود را ارائه دهد. او می گوید: "فقط برای یک شب." "فقط امشب و سپس چیزهای دیگری را برای فردا مرتب خواهم کرد. قول میدهم."

آنها درست به محض شروع باران باران ، به ساختمان سامیا می رسند و بمب های آب ریز و درشت در سنگ فرش گرم منفجر می شوند. در آسانسور گرافیتی که در مسیر طبقه هفتم قرار دارد ، لوسی می تواند آنها را بو کند: رایحه مرطوب لباس های شسته نشده ، موهای چرب ، از مربیانی که خیلی طولانی پوشیده اند. سگ ، با کت خود از موهای پرپیچ و خم ، بوی خاصی وحشتناک است.

سمیه در ورودیش می گوید: "نمی توانم" ، ورودی آنها را مسدود کرد. "من فقط نمی توانم. مازی بیمار است. فرد مراقب باید امشب اینجا بخوابد. جایی نیست. فقط جایی وجود ندارد. "

ترکیبی از رعد و برق رونق می یابد. آسمان پشت سر آنها سفید درخشان می شود. ورق های باران باران از آسمان. لوسی به طور ناامید به سامیا خیره می شود. او می گوید: "ما جای دیگری نداریم که برویم." "من آن را می دانم. من می توانم استلا را بگیرم. اما شما و پسر و سگ ، متاسفم. شما باید در جای دیگری پیدا کنید. "

لوسی احساس می کند استلا به پایش فشار می آورد ، لرز ناخوشایندی که از بدن کوچکش می گذرد. او می گوید: "من می خواهم در کنار شما باشم". "من نمی خواهم بدون تو بمانم."

لوسی کلافه می شود و دست استلا را می گیرد. چشمان استلا همانند پدرش سبز است. موهای تیره او موهای بلوند براق است ، صورتش از تابستان گرم و طولانی قهوه ای تیره برنزه شده است. او یک کودک زیبا است. مردم گاهی لوسی را در خیابان متوقف می کنند تا به او بگویند ، با یک وزش ملایم.

پس از آن فقط او و مارکو و سگ ، تشک های یوگا بر روی پشت خود چرخانده و به سمت باران سنگین حرکت می کنند ، به تاریکی شب می روند ، تا جایی برای آن نروند.
او می گوید: "عزیزم" "شما اینجا خشک خواهید شد. شما می توانید دوش بگیرید. ممیه داستانی را برای شما می خواند ... "

سمیا گره می زند. او می گوید: "من شما را به عنوان یك دوست دارید بخوانم."

سه گانه
ما باز هستیم
حمایت شده توسط ابیس
Laat je verrassen met ibis، ibis Styles en ibis بودجه en ontdek nieuwe steden
بیشتر ببین

استلا خودش را محکمتر از لوسی فشار می دهد. لوسی احساس صبر و حوصله خود را می کند. او به هر چیزی اجازه می داد كه در رختخواب ممیه بخوابد ، كتاب درباره ماه را بخواند ، حمام كند و به لباس خواب تمیز برسد.

"فقط یک شب ، عزیزم. من فردا اولین چیزی هستم که شما را جمع کنم. خوب؟"

او احساس سر و صدای سر استلا می کند که گره می خورد در مقابل شانه ، ورودی نفس در برابر اشک. استلا می گوید: "خوب ، مادر" و لوسی قبل از اینکه هرکدام بتوانند نظر خود را عوض کنند ، او را به داخل اتاق سامیا می اندازند. پس از آن فقط او و مارکو و سگ ، تشک های یوگا بر روی پشت خود چرخانده و به سمت باران سنگین حرکت می کنند ، به تاریکی شب می روند ، تا جایی برای آن نروند.

مدتی پناهگاه های زیر پرواز را می گیرند. فاز ثابت لاستیکهای اتومبیل در بالای ترامپ مرطوب خنک کننده است. باران باران می بارد.

مارکو سگی را در دامان خود نگه داشته است ، صورتش به پشت سگ فشرده شده است.

او به لوسی نگاه می کند. او می پرسد: "چرا زندگی ما اینقدر فریب خورده است؟"

او می گوید: "می دانید چرا زندگی ما فریب خورده است."

"اما چرا نمی توانید کاری در مورد آن انجام دهید؟"

او می گوید: "من تلاش می کنم."

"نه تو نیستی. شما به ما اجازه می دهید زیر برویم. "

او گفت : " من تلاش می كنم " ، او را با یك نگاه خشم آور برطرف كرد. "هر دقیقه تک تک روزها."

او با شک به او نگاه می کند. او هم خیلی باهوش است و او را نیز می شناسد. آهی کشید. "فردا کمانچه ام را برمی گردانم. من می توانم دوباره درآمد کسب کنم. "

"چطور می خواهید هزینه تعمیرات را بپردازید؟"

"من راهی پیدا می کنم."

"چه راهی؟"

"من نمی دانم ، درست است؟ من نمی دانم. چیزی پیش خواهد آمد همیشه این کار را می کند. "

سپس از پسرش می چرخد ​​و به خطوط موازی چراغهای جلو که به سمت او می سوزد خیره می شود. یک توپ بزرگ رعد و برق در بالای سر منفجر می شود ، آسمان دوباره روشن می شود ، باران در صورت امکان ، حتی سنگین تر می شود. او تلفن هوشمند مورد ضرب و شتم خود را از جیب بیرون صندوقچه خود می کشد ، آن را روشن می کند. او می بیند که 8 درصد شارژ باتری را باقیمانده است و وقتی متوجه می شود تلفنش از طریق تقویم خود به او اعلان کرده است ، دوباره آن را خاموش می کند. هفته هاست که در آنجا حضور دارد اما او نمی تواند خودش را برای لغو آن بیاورد.

به سادگی می گوید: "کودک 25 ساله است."

---

تاريخ : يکشنبه 19 آبان 1398 ساعت: 11:44
برچسب‌ها :